Zapraszamy wszystkich serdecznie do relacji z naszego ostatniego spotkania, które odbyło się 18 marca, w przeddzień wspomnienia świętego Józefa. Już od samego początku słowa zachęty na czas Wielkiego Postu rezonowały w naszych sercach: „Chodźcie, powróćmy do Pana! On nas zranił i On też uleczy, On to nas pobił, On ranę przewiąże (…) Poznajmy, dążmy do poznania Pana; Jego przyjście jest pewne jak poranek, jak wczesny deszcz przychodzi On do nas, jak deszcz późny co nasyca ziemię” (Oz 6, 1-6).
Te słowa ukazują nam cel i sens Wielkiego Postu – drogę do wolności poprzez oczyszczenie, uzdrowienie i uwolnienie się od przywiązań, które przeszkadzają nam w podążaniu za Duchem Świętym i korzystaniu z pełni łaski, która została nam przysłużona na krzyżu. Krzyż pokazuje nam potęgę i pierwszeństwo autorytetu miłości wobec wszelkiego zła i innych zasad.
W czasie naszego spotkania rozważaliśmy ważny dla każdego chrześcijanina temat autorytetu. Pan w swoim słowie mówi: „Każdy niech będzie poddany władzom sprawującym rządy nad innymi. Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są, zostały ustanowione przez Boga” (Rz 13, 1). Sam Pan Jezus poddawał się swoim rodzicom przez cały określony czas, a także wypełniał Prawo, pouczając nas, że powinniśmy oddawać „cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga” (Mt 22, 21). Wzajemny szacunek, posłuszeństwo Słowu Bożemu i pokora prowadzą do kultury Królestwa, a później owocują wpływem na innych i wprowadzaniem nowej jakości w życie wspólnoty, takiej jak rodzina czy parafia. W tym kontekście Święty Józef jest dla nas wzorem godności, człowieka, który przyjmuje Boży porządek i wypełnia wolę Bożą.
Na zakończenie chcielibyśmy podzielić się modlitwą jednej z uczestniczek Szkoły Eliasza, która ukazuje, jak Pan nas prowadził i działał podczas ostatniej sesji:
„Boże Żywy, w Trójcy Jedyny, Prawdziwy, dziękujemy Ci za nasze ostatnie spotkanie w ramach Szkoły Eliasza. Boże Ojcze, Ty już na samym początku tego dnia, podczas wspólnej Mszy Świętej, przypomniałeś nam, że Jesteś Miłością, że taka jest Twoja natura. A miłość Twoja przejawia się tym, że Jesteś – w każdym z nas i to permanentnie. Chwała Tobie, Ojcze! Istniejemy, bo Ty, który Jesteś Miłością, nas kochasz. Przyzywasz nas do Siebie, abyśmy stawali się podobni do Ciebie. Dziękujemy Ci, Boże Ojcze, za drogę zjednoczenia, którą prowadzisz nas.
Jezu Chryste, nasz jedyny Zbawicielu, przez cały ten dzień prowadziłeś nas przez Swoje Słowo, objawiając nam prawdę o naszym Bogu i o nas samych. Czasem ta prawda jest trudna do przyjęcia, ale tylko Prawda nas wyzwoli. Twoje Słowo, Panie, jest mocą Ducha Świętego, jest mocą sprawczą, które może uzdrowić nas wewnętrznie. Dziękujemy Ci, Jezu, za każde słowo, które zostało w nas zasiane tego dnia, niech przyniesie obfity plon. Duchu Święty, niestrudzenie kształtujesz w nas podobieństwo Boże, dziękujemy Ci za proces wewnętrznego uzdrowienia, który, wierzymy głęboko, rozpoczął się w każdym z nas. Uzdrawiasz nasze relacje, zaczynając od relacji z Bogiem, aż po nas samych. Jeśli aktywnie współpracujemy z Tobą, Duchu Święty, zintegrujesz to, co jest rozproszone w nas. Chcemy jednoczyć się ze swoim Bogiem na końcu tej drogi. Chwała Tobie, Trójco Przenajświętsza!”
Zapraszamy Was do kontynuowania tej wspaniałej podróży poznawania Boga i rozwijania wzajemnych relacji. Niech nasze serca zawsze będą otwarte na Jego prowadzenie, a my gorąco zapraszamy Jego do zasiadania przy naszym stole.
